පාසැල ජිවිතේ තවත් අඳුරු දවසක්..

                 
                             අපි  හතර වසරේ ඉද්දි පිරිසිදු කිරීම තිබුනේ එළියේ. මිදුල අතු ගාන්න.හතර වසර පටන් ගද්දි මුලින්ම ලැබුනේ  පංති කාමරය පිරිසිදු කරන්න. ගෑණු ළමයි ගොඩේ ඉන්න දැන් වගේ නෙවෙයි ඉස්සර අපි පොඩ්ඩක්වත් කැමති නැහැ.පුළුවන් තරම් ඈත් වෙලා ඉන්න තමයි බැලුවේ. ගෑණු ළමයින්ගේ පුටු අස්සේ, ඩේස් යට කුණු අතු ගාන්න අපි කැමති වුනේම නෑ. මොකවත් නිසා නෙවෙයි ගෑණු ළමයි කියන කථා ඉවසන්න බැරි කමට. මාස දෙකකට විතර පස්සේ පංති භාර මිස්ට වැඳලා මිදුල අතුගාන්න පුළුවන් විදියේ සුහද මාරුවක් ගත්තා. ඒකටනම් ගෑණු ළමයිනුත් කැමති වුනා මොකද එයාල අව්වට අකමැති නිසා.


 ඒ කාලේ අපේ පංති නායකයා දුමින්ද. දුමින්ද 2 වසෙරේ ඉඳලම මම හිටපු පංතියේ හිටියේ. ඒ නිසා මම දිමියා ගැන දන්නවා හොඳට. නායකත්ව ලක්ෂණ හොඳට තිබුන කෙනෙක් එත් ටිකක් කපටි. තුන වසරේදී  තවත් කෙනෙක් එක්ක සම සමව සල්ලි දාලා බබල්ගම්  එකක් අරං දෙන්න හවුලේ කාපු හැටි මතකයි. ඒ සිද්දිය "හතරරියන් හා දෙරියන් කවි පන්තිය වගේ". ඒ ගත්තු බබල්ගම් ඒක දුමින්ද සම්පුර්ණයෙන්ම කටේ දාගෙන විනාඩි 10 ක් හපල ඩිලාන්ට දුන්නේ ඉතුරු ටික ඉස්කෝලේ ඉවර වෙනකන්ම හපලා ආයේ දෙන්න කියන පොරොන්දුවෙන්. පළවෙනි විනාඩි දහයේ තියෙන රසය ඊට පස්සේ නෑ ඩිලාන් දවසම හපන්න පුළුවන් නිසා දෙවනියට කන්න තීරණය කලා. හොඳම හරිය දුමින්ද රස බලල හාපෙ විතරක් ඩිලාන් බඩේ හුලන් පිරෙනකන්ම හැපුවා.


බ්‍රහස්පතින්දා මිදුල අතුගාන කණ්ඩායමේ පංති නායකයා වුන දුමින්දත් හිටියා. ගෙදර ලඟින් උදේ තියෙන බස් ඒක ඉස්කෝලේ ලඟට වෙද්දී ඉස්කෝලේ පටන් ගන්න ලඟයි. හැමදාම මම අතුගාන්න යද්දී අපේ කණ්ඩායම අතුගාල ඉවරත් වෙලා සෙල්ලන් කරනවා. වෙන පංති වල වගේ නෙවෙයි අතුගාපු නැති කෙනාගේ කොටස ඉතුරු කරන්නේ නැහැ. තනියෙන් හරි ඉන්න කෙනා අපේ පංතියට අයිති කොටස පිරිසිදු කරනවා. හැම දාම දුමින්දට කිවුවාම කියන්නේ "හරි හරි කමක් නෑ" අපේ පාරේ බස් ගැන හොඳට දන්න නිසා මට කිසි ප්‍රශ්නයක් වුනේ නෑ.එත් අපේ පංතිභාර  මිස් වුනේ හතර වසරේ ඉන්නකං මගෙන් පළිගත්තා වජිරා මිස්. දුමින්දගේ හොඳ කම නිසා මට කිසි ප්‍රශ්නයක් වුනේ නෑ. අන්න නායකයෝ.


එත් මට මේ දේ හරි ප්‍රශ්නයක් වුනා මගේ හිතට. ඒක දවසක් වත් මගේ කොටස ඉවර කර ගන්න බැරි වුනානේ. මම එන බස් ඒක තමා අපේ පාරෙ ඉස්කෝලේ පැත්තට උදේන්ම යන  බස් ඒක. කොහොමත් ඉස්කෝලේ පටන් ගන්න කලින් ඉස්කෝලේ ලඟට යන නිසා කාටවත් කරදරයක් නෑ. ගුරුවරු එන්නෙත් මේ බස් එකේනේ. වජිර මිසුත් ආවේ අපිත් එක්ක. එත් මම බස් එකේ නොගිහින් වෙනත් විදියකින් වෙනදට වඩා උදේන්ම පාසලට යන්න විදියක් ගැන කල්පනා කලා. එතකොට තමා මතයක් වුනේ බස් අජිත් ගේ මල්ලි නිශාන්ත්ව. නිශාන්තට ඒ කාලේ පොල්ලට උඩින් කකුල දාල බයිසිකලේ පදින්න පුළුවන්. ඒ වෙද්දී මම පැද්දේ කුඩුව ඇතුලේ. කලින් කථා කරගත්තු විදියට නිශාන්ත බස් ඒක නවත්වන තැනට බයිසිකලෙන් එනකං බලන හිටියත් නිශාන්ත වෙනදා වගේම ආවේ බස් එකේ යන්න සුදානමින්. බයිසිකලේ ගැන ඇහුවාම කිවුවේ "ඩිෆාරන්සල්" එකේ ප්‍රශ්නයක් තියන නිසා පදින්න බැහැලු. පස්සේ කාලෙක දැනගත්තේ ඩිෆාරන්සල් තියෙන්නේ ලොකු වාහන වල විතරයි කියල. ඌ මාව රැවට්ටුවා. හවුලේ කරන වැඩ එහෙමම අමතක කරලා දැම්මා.


මම තනියෙම ඉස්කෝලේ යන්න තීරණය කලා. මට ප්‍රශ්නයක් වෙන්න කලින් ඒ දේ නැති කරගන්න මම ගත්තු උත්සාහය ගැන උඩ ඉන්න කිසි දෙවි කෙනෙක් දැක්කේ නෑ. උදේ හයට විතර ගෙදරින් ගියොත් ඒක දවසක් හරි මිදුල අතුගාන්න උදවු වෙන්න පුළුවන්. ඊට පස්සේ සතියේ උදේන්ම යන්න අම්මගෙන් අවසරෙත් අරගෙන යන්න පුළුවන් කෙටි පාරවල්  වල  ඊට කලින් දවසේ  ඇවිදලා වලවල් බෝක්කු ගැන හොඳ දැනීමක් ගත්තා.


උදේන්ම නැගිටලා කට්ට කරුවලේ හයට විතර ගෙදරින් පිටත්වුනේ  අම්මගේ බැනුම් සද්දෙත් එක්ක. අද නම් කොහොම හරි මිදුල අතුගාල මම වෙනුවෙන් මෙතෙක් කල් කුණු ඇදපු මගේ යාළුවො වෙනුවෙන් ප්‍රතිඋපකාර කරන්න ඕන කියන හොඳ ප්‍රාර්ථනයක් එක්ක මම එලියට බැස්සේ. එත් මට වැඩි දුර යන්න ලැබුනේ නැහැ. පාර දෙපැත්ත කරුවලයි ගඟ අයිනේ කෙටි පාර දිගේ යද්දී උණ පඳුරු අස්සේ ඉඳන් කෑ ගහන කොරවක්කන්ගේ සද්දේ හුළඟට හෙළ වෙන වියලි කෙසෙල් කොළ, අවෙලාවේ මම දැකපු නිසා ඩොන්කා  ගස් වල වහල හිටපු වවුලු අත්තටු ගහල පියාබිද්දී ඇහෙන සද්දේ නිසා මම බය වෙලා හිටියෙ. ආයෙත් ගෙදර ගියේ තව ටිකක් එලිය වැටෙද්දී යන්න හිතා ගෙන. 


තව ටිකක් එලිය වැටෙද්දී මම කලින් දවසේ  හොයාගත්තු  පාරවල් දිගේ ඇවිදගෙන ගිහිං අපි  උදේට බස් එකට නගින තැනයි ඉස්කෝලෙයි අතරේ මැද හරියෙන්  වගේ තැනකින් මම මහා පාරට වැටුනා. පාර දෙපැත්තේ ඉන්න මිනිස්සු අහන ප්‍රශ්න වලට උත්තර දීලාම එපා වෙලා. කවදාවත් නැතුව පයින් යද්දී මිනිස්සු මොනවා කියනවා ඇත්ද. කාටවත් ඇත්ත විස්තරේ කියන්න බෑ. තව ටික දෙනෙක් මගේ පස්සෙන් එන්න හදන්නේ වෙන මොනවා හරි ප්‍රශ්නයක්වත් නිසාදෝ කියල. ඉර එළියත් දැන් ටිකක් වැටිලා කණ දෙපැත්තෙන් දාඩියත් බේරෙනවා. හැම හංදියක් ලඟම ඉස්කෝල බස් ඒක එනකං ඉන්න ළමයි මගේ දිහා බලන්නේ හරි අමුතු විදියට වට පිට බලද්දී මට දැනෙනවා ටිකක් දවල් වෙලා වගේ. සමිරලගේ ගේ ටිකක් පහු වෙද්දී,  ඇඟටත් ටිකක් මහන්සි එත් හිතටනම සතුටුයි ඉස්කෝලෙට තියෙන්නේ තව ටික දුරකින් නේ. සමීරගේ ගෙදර පහු වෙලා වැඩි දුර යන්න ලැබුනේ නැහැ  මගේ පිටි පස්සෙන් ඇහුන ලොරි හෝන් සද්දෙට මම පාරේ කාණුවට බැහැල අයින් වුනේ ඒ ලොරිය  ලොකු වැඩි නිසා සද්දෙන් මම දන්නවා ඒ කාගේ ලොරියද කියල. එත් ඒ ලොරියක් නෙවෙයි අපි හැම දාම උදේට ඉස්කෝලේ යන ඩිපෝ බස් ඒක. බස් ඒක මාව පහු කරන යද්දී මට හූ කිවුවේ, හිනා වුනේ කොළ කෑලි වලින් ගැහුවේ මම එද්දී පාර දෙපැත්තේ හිටපු උන් ටිකයි මම නගින තැනින් නගින නිශාන්තල කට්ටිය.

                                             බස් ඒක පහුකරන් යද්දී  කේන්ති ගියපු මම

බස් ඒක පස්සෙන් දිවුවත් වැඩක් වුනේ නැහැ. කිලෝ මිටර හතරක් විතර ඇවිදන් ඇවිල්ල  දුවන්න කකුල් දෙකට පණ නෑ. මෙච්චර උදෙන් ඇවිල්ල කාලයක් හිතේ කැකෑරෙමින් තිබුන දේ ඉෂ්ඨ කරගන්න වෙන්නේ නැහැ කියන දුකයි බස් ඒක පහු කරන ගියපු කේන්තියත් එක්ක මම ඉස්කෝලේ ලං වෙද්දී  "ටිලිං".... "ටිලිං"... සද්දේ ඇහුනා ඒ ඉස්කෝලේ පටන් ගන්න සීනුව. ඉතුරු ටිකක් අමාරුවෙන් ඇවිදලා ගේට්ටුව ලඟට එද්දී ගාථ කියන්න පටන් ගෙන. විනාඩි දහයක් විතර එළියේ ඉඳන් ගාථ කියල ඉස්කෝලෙට ඇතුල් වෙද්දී ලොකු සර් ( ඒ කාලේ ප්‍රින්සිපල්ට කිවුවේ ලොකු සර් කියල) වේවැලත් වන වනා ඉද්දි මගේ බඩ පපුව පිච්චිලා  ගියා.  පරක්කු වුනාට දඬුවම විදියට ස්කෝලෙ ගේට්ටුව ලඟ ඇති කුණුයි, බෝ ගහෙන් වැටෙන කොළයි ඔක්කොම සුද්ද කරලා පන්තියට ගිහිං එදා දවසම උතුරා යන සන්තෝසෙන් ඉගෙන ගත්තා. හතර වසර හිටපු මුළු අවුරුද්දෙම මම අතුගාන වැඩේට සම්බන්ධ වුනේ නැහැ.