වේදනාකාරී දුම්රිය ගමන.

                                       කොහේදෝ අතුරු පාරකින් ඇවිත් වැටුනේ ගාල්ල කොළඹ පාරට. වටපිට බලද්දී  දැනගත්තේ  මේ ඉන්නේ මොරටුව හංදියේ බව. ගෙදර යන දවසට මම බස් එකේ  යන්නේ. එදා සෙනසුරාදා මම වෙලාවට කලින් ඔෆිස් එකෙන් පැනපු නිසාත් මාසෙකට දවසක් ගෙදර යන නිසාමත් බස් එකට වඩා සැපට යන්න තියෙන කැමැත්ත නිසා  ඉක්මනින් යන වාහනයක් නිසා කෝච්චියේ යන්න තීරණය කළා. මිට කලින් මම ගාල්ල කොළඹ අතර මැද කොතැනකදීවත් දුම්රියට නැගල බැහැලා පුරුද්දක් නැති නිසා දුම්රිය යන එන වෙලාවක් ගැන හරි අදහසක් තිබුනේ නෑ..


 මගෙන් තිබුන  කරදරේ ඉවසන්න බැරුව තාත්තා මාව මුලින්ම කොච්චි පැද්දුවේ මං තුනවසර ඉගෙනගන්න කාලේ දී. එදා ඉඳල අද වෙනකන් මම වැඩිපුරම කැමති කෝච්චියේ ගමන් යන්න. කොල්ලෝ ටික දෙනෙක් එක්ක එකතු වෙලා හැම අවුරුද්දෙම  සීතල විඳින්න නුවරඑළි යන්න පාවිච්චි කලෙත් කෝච්චිය. එහෙම ගියාම අපි පට්ටිපොලින් බැහැලා නුවරඑළි යන්න අපි බස්, එහෙම නැත්නම් වෙනත් කුලී රථයක් පාවිච්චි කරන්නේ නැහැ. තවමත් ඉස්කෝලේ යන රැකියාවක් කරන්නේ නැති අපි "දරිද්‍රතාවේ අඩියේම" හිටියේ. ගෙදරින් දුන්න සල්ලි පුළුවන් තරම් ඉතුරු කරගෙන "ලෝ බජට්" සංකල්පේ අකුරටම ක්‍රියාත්මක කළා. අනිත් දේවල් වලට ලෝබ නැතුව වියදම් කළා. ගොඩාක් වෙලාවට අපි ගියේ එළවලු ලොරියක පිට්පස්සේ. ආවරණයක් නැති වාහනයක යද්දී මුළු පලාතම මාර ලස්සනට පෙනුනා.


අතේ සල්ලි ඉවර වෙද්දී අපි ආයේ ගෙදර එන්න පිටත් වුනා.ගමනේ බාගයක් ගෙවෙද්දී  හදිසියේම  ටිකට් පරීක්ෂකයෝ ඇවිත් එක්කෙනා එක්කනා හොඳට චෙක් කරනවා. අපි ලඟටත් ආවා. මට ටිකට් නැහැ. ගියේ යාලුවෙකුගේ තාත්තා කෙනෙක් හදල දුන්න වොරන්ට් එකෙන්. එදා මගේ නම වෙනස් කරගෙන මගේ යාලුවයේ සහෝදරගෙ ඉපදුන දවස, නම, පවුලේ විස්තරත්, හොඳින් කට පාඩම් කරන් ගියේ. අපිව වෙන වෙනම චෙක් කරා මොනවා හරි සැකයක් ඇති වෙලා වගේ. පියාගේ නම දෙන්නටම  තිබ්බට  අපි දෙන්න අහසට පොළොවට වගේ වෙනස් . "මේ ඔයාල දෙන්න අයියයි මල්ලි වුනාට හරි වෙනස් නේ" මොනවා හරි සැකයක් නිසා වෙන්න ඇති  මෙහෙම අහන්නේ. මම කිසි පැකිලීමක් නැතුව උත්තර දුන්නා. "එයා අම්මා වගේ මම තාත්තා වගේ එකයි අපි දෙන්නා වෙනස්" (බයටම කියවුනාද කොහෙද) . ටිකකින් ඔවුන්ගේ අවසාන තුරුම්පුව ගැහුවා. ජාතික හැඳුනුම්පත දෙන්න බලන්න.?  "අපි මේ නුවරඑළි ගිහින් එනගමන්. ග්‍රේගරි වැවේ නාන්න ගියපු වෙලේ පර්ස් එක නැති වුනා සල්ලිත් එක්ක ID එක පර්ස් එකේ තිබුනේ". හොඳ වෙලාවට සාමාන්‍ය දැනුම නැතිකෙනෙක් හිටියේ ග්‍රේගරි වැවේ නාන්න බැහැ කියල දන්නවනම් යාළුවගේ තාත්තගේ රස්සාවත් නැති වෙනවා මට දඩේ ගෙවන්නත් වෙනවා. ජිවිතේ එක දවසකට  මම තාත්තාව මාරු කළා.


ඊට පස්සේ අවුරුද්දේත් අපි ගියේ ටිකට් අරගෙනමයි. දවස් හතරකට පස්සේ අපි එද්දී ආවෙත් කෝච්චියෙම. එදාත් කළුතර පහුවෙලා ටික දුරක් යද්දී ටිකට් පරීක්ෂකයෝ පැන්නා. උතුරලා යන සෙනග ඉන්න පෙට්ටියේ ඇදී ඇදී මම ඉන්න තැනටත් ඇවිත් සුපුරුදු වචන ටික කියද්දී එඩිතරව මගේ ටිකට් එක දුන්නේ කිසිදෙයකට බය නැති නිසා. එදා අපි සම්පූර්ණ ගමන ගියේ නිත්‍යානුකුලව. ඒත් අපේ සිට් එකට ඉස්සරහ හිටපු ගෑණු ළමයි තුන්දෙනා  ලොකු වරදක් කරලා වගේ ඒ නිලධාරීන්ගේ හැසිරීමෙන් අපිට තේරුම් ගන්න වැඩිවෙලා ගියේ නෑ.. කරුණු කාරනා හොයල බලද්දී තුන්වැනි පංතියේ ටිකට් වලින් දෙවැනි පංතියේ පෙට්ටියක වාඩිවෙලා ඇවිත්. ඒ අතරේ සිට් නැති ගැහැණු දෙන්නෙක්  ආඩාපාලි කියනවත් ඇහුනා අර ගෑණු ළමයි දෙන්නට. නිලධාරීන්ගේ වචන වටේ ඉන්න මිනිසුන්ගේ බැල්ම ඒ හැම දෙයක් නිසාම මේ තුන්දෙනා  ගොඩාක් අසරණ වෙලා වගේ අපි දැක්කේ. කල වැරැද්දට දඩයක් ගෙවන්න සිද්ද වෙලා. රුපියල් 1400 ක්. ඒත් ඒ තිදෙනා ලඟ ඒ හැටි මුදලක් නැ. කොළඹ ඇඟලුම් කම්හල් සේවිකාවන් වෙන මේ තිදෙනා ජිවිතේ පළමු වතාවට දුම්රියේ යන්නේ ඒ හදිසියේම පවුලේ කෙනෙක් මිය ගිහින්. බස් වලට වඩා ඉක්මනින් ගෙදර යන්න පුළුවන් නිසා. දෙවැනි පන්තිය තුන්වැනි පන්තිය කියන සිද්දියක් දැනගෙන ඉඳල නැහැ. අඬන්න ඔන්න මෙන්න කියල හිටපු කෙල්ලෝ තුන්දෙනාට ඊළඟ ස්ටේෂමෙන් බහින්න කියන අවසාන නිවේදනය දීලාත් ඉවරයි. අපි කතා කරලා සහනයක් කරන්න හැදුවත් ඵලක් වුනේ නැහැ අපිත් එක්කම ඒ පෙට්ටියේ ගියපු හමුදා නිලධාරියෙකුත් අපිත් එක්ක එකතු වුනා. පරීක්ෂක නිලධාරීන්ගේ ප්‍රධානියා වගේ කෙනාට ටිකක් කතා කරලා දඩය රුපියල් 700ට අඩු කරගන්න හැකි වුනා. හමුදා නිලධාරියාගේ ප්‍රධානත්වයෙන් ඒ පෙට්ටියටම ඇහෙන්න කතා කරලා හැකි සහනයක්  ඉල්ලුවා. මුලින්ම අපේ අතේ තියෙන ටික එකතු කරලා විනාඩි දෙකක් වගේ යද්දී පෙට්ටිය පිරෙන්න හිටපු මිනිසුන්ගෙන් දහයේ කොළ විස්සේ කොළ හා අතරින් පතර රුපියල් පනහේ කොලත්. මගේ අත පිරෙන්න ලැබුනා. විනාඩි 10ක් යන්න කලින් රුපියල් 700 එකතුකරලා එම නිලධාරීන්ට දඩේ ගෙවන්න හැකි වුනා. සියල්ල අවසානේ බලද්දී රුපියල් 60 ක් මගේ අතේ ඉතිරියි. සෙනග ගොඩේ ආයේ බෙදන්න ගියේ නැහැ ඉතිරිය මා සතුවිය :ඩි. එදා අපි කෝච්චියේ වීරයෝ වුනා. අවුරුද්දකට පස්සේ ඒ ගෑණු ළමයින්ගෙන් කෙනෙක් රට ගියා. ඒ යද්දිත් අපේ කෙනෙක්ට  කෝල් කරලා නැවත වතාවක් ස්තුතියි කරලා ගියේ. 


මේ මොන සිද්දි සිද්ද වුනාත් හැම වෙලාවකම කෝච්චියේ යන්න තමා උත්සහ කලේ. එදා මම මොරටුවෙන් නැග්ගේ ඒ නිදහස් ගමන යන්න. කොළඹින් පිටත් වෙන සීග්‍රගාමීය මොරටුවට ලංවෙද්දි තව පැය එකහාමාරක් වගේ කාලයක් ගතවෙන බව දැනගත්තේ බෝර්ඩ් කෑල්ලක් කියවපු වෙලේ. සිග්‍රගාමි එක එද්දී මේ මන්දගාමී එකේ ගිහින් මට යන්න ඕන තැනට වේලාසනින් යන්නත් පුළුවන්. මොනවා වුනාත් පැය එක හමාරක් ඉන්නවට වඩා මේ යන්න ඔන්න මෙන්න තියෙන එකේ නැග්ගේ තව සැරයක් හිතන්නේ නැතුව. ගොළු බෙල්ලෙකුට වඩා ටිකක් වේගෙන් යන මේ කෝච්චිය දකින දකින ස්ටේෂන් වල නවත්වල විනාඩි ගණන් නවත්වලා ඉන්නේ අපිට වෙන වැඩ නැහැ කියල හිතන ඉන්නා වගේ. ඒත් මුහුද දිහා බලන් රැල්ල ගලේ වැදිලා බිඳෙන හැටි බලන් ගියපු නිසා ඒ හැටි පරක්කුවක් දැනුනේ නැහැ. ඒ කෝච්චිය පානදුරෙන් එහාට යන්නේ නෑ. එතනින් බැහැලා තව එකක නැග්ගේ එකත් ඒවගේම වේගයක් තමා තිබුනේ. මම ආවෙත් මේ විදියට කැඩී කැඩී යන්න නේ. සිග්නල් නැතුව අතර මැද නවත්වීම් තව දුම්රියක් මාරුවෙනකන් කොහේ හෝ නවත්වා ගෙන සිටීම ප්‍රයිවට් බස් වගේ දකින දකින ස්ටේෂන් වල මගින් ගැනීම නිසා මටත් කේන්ති ගිහින් හිටියේ රියදුරාත් එක්ක. ඒත් මන්දගාමී කෝච්චියේ උපරිම වේගය මෙය වෙන්න ඇති. කෝච්චියේ ගියපු අනිත් හැමෝම හරි සතුටින් තම තමාගේ වැඩ කරගෙන ගියේ. 


තියෙන කම්මැලි කමට සින්දුවක් අහන්න හැදුවේ. ෆෝන් එකේ කෝල් ගන්න පහසුකමට අමතරව තිබුනේ ටෝච් එක විතරයි. හදිස්සියකට සින්දුවක් අහන්න වගේ ඒ කාලේ මම පිටකොටුවෙන් අරන් තිබුනා හැන්ඩි රේඩියෝවක්. ඒකත් කණේ ගහන ඉද්දි "තණකොළ පෙත්තාගේ මාමණ්ඩිය වූද,ඔබේ රුව  වැඩිකිරීමේ රහස හාර්පික්," වගේ FM චැනල් එක පිට එක මාරුවෙලා ඇහෙනෙන්න ගත්තා. ටිකකින් භ්ක්..ස්..ස්..ස්ප්..ෂෝ.. සද්ද විතරයි ඇහුනේ. කිසි වැඩකට නැති රේඩියෝ එක තිබ්බ තැනම නිධාන් ගතකරලා ඈත බලන් හිටියේ වෙන කරන්න දෙයක් නැති කමට. ආයෙත් ටිකකින් ස්ටේෂමක නැවැත්තුව ඒ වෙන මොකටවත් නෙවෙයි අපේ පිටි පස්සෙන් එන කොළඹ මාතර කෝච්චිය අපි ඉස්සර කරගෙන යන්න. අතන මම පැය එකහමාරක් හිටියනම් මේ වෙද්දී මේ අධිවේගයෙන් යන කෝච්චිය ඇතුලේ. මාව පහුකරන් ගියපු කෝච්චිය  දිහා බලාගෙන හිටියේ වෙන කරන්න දෙයක් නැති කමට. කොහොම හරි අලුත්ගමටත් ආව හැමෝම බැහැල ගියා කවුරුත් නැග්ගෙත් නැහැ මේ කෝච්චිය අළුත්ගමින් එහාට යන්නේ නැති එකක්. මගේ ඊළඟ උත්සාහය වුනේ අළුත්ගම ඉඳල යන ඊළඟ කෝච්චියේ නගින්න. අළුත්ගමින් එහාට කොච්චි යන්නේ ආයේ හවස පහෙන් පස්සේ කියල දැනගත්තු ගමන් මගේ පපුව "හෝස්" ගාල ගියා. අකමැත්තෙන් වුනාත් එකම විකල්පය වුනේ ගමනේ ඉතුරු ටික බස් එකේ ගමන් කරන්න.

                                                කේන්තියට කොන්ඩේ කෙලින් වුන මම.

ගාල්ල මාතර බස් එකක යනවට වඩා මම නැග්ගේ කතරගම එකක. අනිත් ඒවාට වඩා වේගෙන් යනවා හැම තැනම නවත්වන්නේ නැහැ. ගාන ටිකක් වැඩි වුනාට ඉක්මනින් යන නිසා හිතට සනීපයි. බාගෙට ඇරලා තියෙන කවුළුවෙන්  හුළඟ ඇවිත් මගේ මුණේ වදිද්දී ඒ හුලන්ගත් එක්ක කේන්තියත් ගහගෙන යනවා එතකොට නම් හිතට දැනෙන සනීපෙ ගැන කියල වැඩක නැහැ. වංගුවක් ගද්දි බස් ඒකත් එක්ක ඇඹරෙද්දී කට්ටිය එකා පිට එකා වැටෙද්දී මට තේරුනේ පුදුම වේගයකින් යනවා කියල. නවත්වන තැන් වල නැවත්තුවත් යන වෙලාවට දැනෙන්න යනවා. ලාවට ඇස් දෙක පියවෙද්දී කොන්දාස්තර කෑ ගහනවා ඇහුනා. යුද්ධෙ අවසාන කාලේ හින්දා  ගොඩාක් මාර්ග බාධකවල දුරයන බස් නවත්වනවා. කොතරම් හදිස්සි වුනත් නීතියට හිස නවන්න ඕන නේ. කට්ටියත් එක්ක පොලිමේ ගිහිං පෙන්වන්න තියෙන ඒවා පෙන්නලා ආයේ බස් එකට ආව. එතන හැමෝම චෙක් කරත් එක සීයා කෙනෙක් නවත්වාගෙන  හැඳුනුම්පත නැතිව. මොන මොනවදෝ කතා කරගෙන යන්තම් විනාඩි තිහකට විතර පස්සේ ගමන යන්න පිටත් වුනා. කලින් වතාවේ වගේ මුහුදු හුළඟ ඇඟේ වදිද්දී කේන්තිය නිකන්ම නිවෙනවා.  බස් අජිත්ගේ අදෝනා සිංදුත් කරන්න දෙයක් නැති කමට විඳින ගමන් අම්බලන්ගොඩ කිට්ටුවෙන් හිටියේ. වේගය අඩුවෙනවත් එක්ක සිංදුවේ සද්දේ නැති වෙලා කොන්දස්තර අයියාගේ සද්දේ වැඩි වුනා. "ගමන් මහන්සිය නිවාගන්න ඉක්මනින් මොනවහරි කාල බිලා එන්න." ඒ වෙද්දීනම් මට මගේ ඇඟිල්ල හපාගෙන මැරෙන්න තරම් කේන්තියක් ඇවිත් තිබුනේ. හැම බාධාවක්ම බිඳගෙන පැය තුනෙන් යන ගමන පැය හයහාමරකට පස්සේ ගාල්ලට ලඟා වෙද්දී මගේ සංතෝසය උතුරා ගිහින්.


පලි: අද වෙනකන් කිසිකෙනෙකුට කිවුවේ නැති  ලජ්ජා සහගත සිද්දිය ලියන්න කියල හිතුනේ "මට හිතෙන හැටි" බ්ලොග් එකේ හෙන්රි අයියාගේ මෙන්න මේ පොස්ට් එක කියෙවුවාම.


අනුග්‍රහය "සිත්තර තිලිණි"..